Niewydolny system opieki

Dzieci śpiące na chodnikach. Żebrzące na skrzyżowaniach. Przeczesujące śmieci w poszukiwaniu jedzenia. Tak jest w każdym mieście w Indiach. Dlaczego?

Ponieważ na 31 milionów dzieci niczyich, tylko 470 tysięcy dzieci objętych jest opieką instytucjonalną. To 1,6% dzieci potrzebujących opieki.

Pracownicy opieki społecznej nie mogą zabrać dzieci z ulicy, bo nie mają gdzie ich umieścić. W całych Indiach jest tylko 5.850 domów dziecka. W co piątym dystrykcie nie ma ani jednej placówki opiekuńczej. System opieki prawie nie istnieje.

W takiej sytuacji, ratunkiem jest adopcja. Tyle, że w Indiach do adopcji nie ma chętnych. Rocznie adoptuje się w Indiach zaledwie 4 tysięcy dzieci! Jak to rozumieć?

Rodzina indyjska zasadza się na więzach krwi. Człowiek nie jest pojedynczym, oderwanym atomem, lecz częścią większej całości – rodziny. Dzieli z nią geny, historię i przynależność kastową Reprezentuje  rodzinę biologiczną wobec świata i robi wszystko by zachować jej dobre imię. Z drugiej strony, życie jednostki wytycza karma rodziny, w której się urodził. Z tej perspektywy nie można stać się częścią rodziny. To, co obce, nigdy nie stanie się „swoje”.

Dlatego par korzystających z metod leczenia bezpłodności są miliony (27,5 mln w 2018), a rodziców chętnych do adopcji te marnych kilka tysięcy.

O niewydolności systemu opieki stało się głośno w czasie pandemii. W mediach pojawiły się relacje o dzieciach, które patrzyły na śmierć rodziców. Musiały organizować kremację, a potem iść do pracy by wyżywić młodsze rodzeństwo. Pojawiły się doniesienia o dzieciach błąkających się po ulicy. Nowych, nienawykłych do walki o siebie. I o tym, że często nie było komu ich przygarnąć.

Co za tym stoi? Po pierwsze, pogłębiające się ubóstwo ludzi. Pandemia zepchnęła 230 mln Hindusów poniżej granicy ubóstwa płacowego. Po drugie, ważną przyczyną jest urbanizacja i masowa migracja do miast. Z tym idzie w parze rozluźnienie rodzinnych więzi i poszarpanie tkanki społecznej.

W lipcu 2021, po drugiej fali pandemii, przybyło 120 tysięcy sierot i półsierot. Jednocześnie, Indusi zdali sobie sprawę, że stare umowy społeczne – takie jak przejęcie opieki nad dzieckiem przez dalszą rodzinę –  w nowych czasach się coraz mniej sprawdzają.